Çocuklar okul öncesi dönemde aile tutumlarına bağlı olarak öz güven geliştirirler.Burada ailelerin çocuklarına karşı tutumları çocukların kişilikleri üzerinde ciddi etkiler yaratmaktadır.Öncelikle çocuklarınıza yardım etmek veya rehberlik etmek ile onun yerine yapmak arasındaki farkı kesin olarak anlamanız ve uygulamanız gerekir.Bir örnekle ikisi arasındaki farkı ve çocuk üzerindeki etkisini somutlaştıralım.

Çocuğunuzla birlikte okula geldiniz,şimdi ayakkabılarını çıkarıp sınıf içerisinde kullanacağı ayakkabıyı giymesi,montunu çıkarıp asması,çantasını dolaba koyup suyunu alıp sınıfa gelmesi gerekiyor.

1.Yardım eden veya rehberlik eden anne-baba tutumu

Çocuğun yanında durur.Çocuk ayakkabısını ayakkabılıktan alır.Eğer ayakkabısını bulamazsa anne-baba'Burda isimler yazıyor veya resimler var,istersen tekrar bak'çocuk bu sözel uyarıdan sonra ayakkabısını ayakkabılıktan alır.Ayakkabısını giymeye başlar.Diyelim ki bir sorunla karşılaştı.Anne veya baba 'bunun cırt cırtı olmuyor'dedi.Sizde çocuğunuza tarif ediyorsunuz'Belki tam olarak üzerine gelmemiştir,tekrar çıkarıp belki bir daha denemelisin'bu sözel yönergeden sonra çocuğunuz ayakkabısını giydi.Diğer ayakkabısını alıp ayakkabılığa koymayı unutabilir siz hatırlatabilirsiniz.Montunu kendisi çıkarır ve çokta düzgün olmayan bir şekilde asar.Çantasını dolaba koymak ister ama elinde çanta varken dolabın kapağını açamaz 'anne-baba ben çantamı dolaba koyamıyorum'der.Sizde' belki çantayı yere bırakıp kapağı açmaya çalışırsan daha rahat olabilir 'dediniz.Bunun üzerine çocuğunuz çantayı dolaba kendisi koyar, suyunu alıp sınıfa girer.

2.Onun yerine yapan anne-baba tutumu

Çocukla birlikte durur.Çocuk ayakkabılığa çokta dikkatli olmayan bir şekilde bakar ve 'anne-baba ben ayakkabımı bulamadım'der.Sizde hemen ayakkabılıktan çocuğunuza göstererek ayakkabısını alırsınız.Çocuk ayakkabıyı giymeye başlar ama bir sorunla karşılaşır.Sizde ayakkabıyı giydirirsiniz.Sonra diğer ayakkabısını yerine koyarsınız.Çocuk montunu çıkarmaya çalışır tabi ki çokta düzgün olmayan şekilde siz hemen doğru bir şekilde çıkartırsınız.Yerine asması için çocuğa verirsiniz ama çocuğunuz düzgün bir şekilde asamaz ve bir kısmı yere değer,sizde hemen kirlenmesin diye montu düzgün bir şekilde asarsınız.Daha sonra çantasını verirsiniz dolaba koyması için çocuk dolabın kapağını açmaya çalışırken siz yapamıyor diye kapakları onun yerine açarsınız.Suyunu ona verir sınıfa gönderirsiniz.

Şimdi düşünelim biz hangi tutumu uyguluyoruz.1. tutumu uygulayan ailenin çocukları kendine güvenen,yardım istemeyi bilen,öz güveni yüksek bir kişilik geliştirmeye başlar.2. tutumu uygulayan ailelerin çocukları yetişkin denetimi olmadan bir işe başlayamayan,öz güveni düşük,anne-baba yada bir yetişkine bağımlı,yardım istemeyi bilmeyen bir kişilik geliştirmeye başlar.

Şimdi tekrar düşünün...

Çocuğunuzu nasıl hayal ediyorsunuz?

Çocuğunuza gerçekten yardım etmek mi istiyorsunuz yoksa her şeyin mükemmel olmasını mı?

Çocuğunuzu tüm bunları yaparken beklemek zaman kaybı mı yoksa paha biçilmez bir kazanç mı?